Drobna szlachta na kresach południowo-wschodnich znalazła się w wyniku prowadzenia polityki zabezpieczenia tych regionów przed najazdami. Szlachta zagrodowa odgrywała bardzo ważną rolę w organizacji wojskowej państwa i na kresach pełniła rolę wojskowych placówek granicznych. Miały one przyjmować pierwszy atak wroga, bronić naszych ziem i jednocześnie wiązać lub rozpraszać siły armii najeźców. Osadnictwo szlachty miało zabezpieczyć granice przed najazdami Tatarów, Turków, Wołochów. Budowano sieć zamków obronnych, wokół których osadzano szlachtę, która w każdej chwili mogła ruszyć do obrony. Szlachta była osadzana w królewszczyznach i dobrach magnackich.
Szlachta kresowa zdecydowanie szybciej niż w pozostałych regionach kraju zbierała się na pospolite ruszenie i udawała do głównych obozów wojskowych. Nazwiska szlachty kresowej pojawiają się w różnych wojnach I Rzeczpospolitej np. z Turkami, Tatarami, Rakoczym, Rosją. Szlachta zagrodowa uczestniczyła także w okresie zaborczym walkach: w Legionach Dąbrowskiego, wojskach księcia Józefa Poniatowskiego, powstaniu listopadowym, walkach przeciw Austrii (1840-1848), powstaniu styczniowym. Ich potomkowie brali udział w walkach na frontach I wojny światowej, wojny z Rosją 1918-20 oraz w II wojny światowej. Szlachta kresowa sprawowała również liczne stanowiska w administracji, wojsku a także w Kościele.
ŹRÓDŁO:
A. Tarnawski, "Szlachta zagrodowa w Polsce południowo-wschodniej : materiały do bibliografii", Lwów, 1938
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz